Առաջադրանքներ
1. Դուրս գրի՛ր անծանոթ բառերը և բացատրի՛ր:
երդվյալ — երդված, պաշտոն մտնելիս երդում տված:
մարգարե — ապագան գուշակող
հավետ — միշտ, հավերժ
փարախ — ախոռ, գոմ
մսուր — Ախոռներում երկար տաշտաձև տախտակամած, որի մեջ լցնում են անասունների կերը:
տրտնջալ — մեկից դժգոհել
ականատես — վկա, անձամբ որևէ բան տեսած:
2. Ինչպիսի՞ ծառեր են մայրիները.
ա. պատմվածքում ներկայացված տեղեկությունների համաձայն մայրիները շատ դանդաղ են աճում։
բ. բնագիտական տեղեկությունների համաձայն մայրին սոճազգիների ընտանիքի ասեղնատերև մշտադալար, փշատերև ծառ է։ Նրա բարձրությունը 25-50 մ է, բնի տրամագիծը՝ մինչև 3 մ։ Մայրու բաց կանաչի մինչև արծաթագույն ասեղնատերևները երկար են՝ 25-50 մմ, և կազմում են բրգաձև կամ հովանոցաձև լայն սաղավարթ, 3-4-կողանի, կոշտ, սուր ծայրով, ծակող, մուգ կանաչից մինչև արծաթամոխրագույն։
3. Ինչի՞ մասին էին երազում ծառերը: Մի գեղեցիկ օր նրանք որոշեցին խոսել ապագայի մասին.
-Այս ամենից հետո, ինչ ինձ բախտ վիճակվեց տեսնել,- ասաց առաջինը,- ես կուզեի դառնալ գահ, որին կնստեր աշխարհի ամենազորեղ թագավորը:
— Իսկ ես կուզեի դառնալ ինչ-որ բանի մի մասնիկը, ինչը հավետ կվերածեր Չարը Բարու, -ասաց երկրորդը:
— Ինչ վերաբերում է ինձ,- ասաց երրորդը,- ես երազում եմ, որ մարդիկ, ամեն անգամ նայելով ինձ, հիշեին Աստծուն:
4. Պատմվածքից առանձնացրու՝ քո կարծիքով, երեք ամենակարևոր մտքերը և գրավոր մեկաբանի՛ր: 1. «Մեր երեք ծառերը բավականին երկար ժամանակ ունեին մտածելու կյանքի և մահվան, մարդկանց ու բնության մասին։» Կյանքի ընթացքում պետք է մտածել ու հոգ տանել շրջապատի մասին։ 2. «Ամեն մի ծառն ուներ իր նվիրական երազանքը, բայց իրականությունը երբեք չի հարցնում, թե ինչ ենք երազում:» Մեզ կարող է թվալ, թե մեր երազանքները չեն կարող իրականանալ։ 3. «Միշտ տրտնջում էին երեք ծառերը. «Մեր փայտն այնքան լավն էր, բայց ոչ ոք չկարողացավ ինչպես հարկն է օգտագործել այն»: » Մարդկանց կարող է թվալ, որ իրենց արժանիքները ոչ ոք չի գնահատում։
5. Մեկ նախադասությամբ պատմվածքին նոր ավարտ հորինի՛ր: Երեք ծառերն էլ հասկացան, որ իրենց երազանքները իրականացան, նրանք երջանիկ էին։
6. Ո՞րն է այս պատմվածքի հիմնական գաղափարը: Պետք է համբերատար լինել և երազանքներ պահել։ Երազանքները կարող են իրականանալ, երբ դու արդեն չես սպասում։